Bij Vaarschool.be vinden we een persoonlijke aanpak heel erg belangrijk. Daarom willen we je nader laten kennis maken met onze medewerkers, die allemaal een grote passie hebben voor het varen. Aan de hand van vijf vragen stellen we ze kort aan je voor. Deze week werpen we een blik in het leven van Danny Bisaerts, oprichter van de Vaarschool.be.
Wanneer heb je je liefde voor boten en varen ontdekt?
Al van kinds af aan voel ik me aangetrokken tot water. Ik heb nog heel levendige herinneringen waarin mijn grootmoeder zaliger (ons ‘moe’) mij half blauw uit het water moest komen halen. Zelfs dan had ik nog geen zin om uit zee te komen.
Boten en varen zijn pas later gekomen toen mijn vriend Robin me wilde leren waterskiën. Toen ik kon waterskiën kwam ik tot de conclusie dat ik die boot ervoor eigenlijk veel leuker vond dan het waterskiën zelf. De drang om dan zelf een stuurbrevet te halen was dan ook te groot, dus zo gezegd zo gedaan.
Waarom heb je daarna besloten om een vaarschool op te richten?
Ik heb een cursus gevolgd bij één van de grotere organisaties die op dat moment actief waren. Ik vond de cursus één grote aaneenschakeling van anekdotes en eigenlijk didactisch helemaal niet goed onderbouwd. Bij de praktijk hebben we bijvoorbeeld een halve dag besteed aan knopen waarvan ik bij thuiskomst ’s avonds eigenlijk niet veel kon herproduceren. Eigenlijk een beetje tijdsverlies dus.
Toen dacht ik bij mezelf: dat kan ik beter. Met veel goede moed heb ik dan een boot(je) gekocht en ben ik les beginnen geven (zowel theorie als praktijk). Het eerste jaar had ik slechts een dertigtal studenten. Op dit moment spreken we al van een klein duizendtal cursusplaatsen die elk jaar aangeboden worden. Ons team bestaat ondertussen al uit 20 instructeurs en administratieve medewerk(st)ers.
We zijn dus van ver gekomen, maar wat mij betreft was geld nooit het doel. Het correct didactisch overbrengen van onze passie voor het varen en de cursisten laten proeven van het avontuur… daar draait het voor mij allemaal rond.
Wat is het leukste dat je sinds de oprichting hebt meegemaakt?
Ik kan er niet zo direct één gebeurtenis uithalen, maar wat mij altijd veel voldoening geeft is de lach op de gezichten van de studenten na een praktijkopleiding. Een gevoel van: we hebben het dan toch maar mooi gedaan die grote boot aangemeerd. YES WE CAN! Dat gevoel is waar ik het persoonlijk voor doe.
Maar ik ben vooral trots op is enerzijds het feit dat we met Vaarschool.be het bastion van de gevestigde waarden hebben doen wankelen mede door onze erkenning als representatieve organisatie voor het Stuurbrevet door de FOD Mobiliteit en Vervoer en de erkenning van de Royal Yachting Association als RYA Training Centre.
Anderzijds denk ik dat we kwaliteit steeds hoog in het vaandel dragen, waardoor we af en toe afscheid hebben moeten nemen van mensen die niet als instructeur voldeden. Soms was dat moeilijk, maar we zijn er altijd sterker uitgekomen. Zo hebben we onze instructeursselectie nog strenger gemaakt: want velen voelen zich geroepen, maar weinigen kunnen het ook echt waarmaken.
Spijtig is dat ik daardoor soms vrienden en collega’s verlies…
Maar doordat je het beste team rond je hebt wordt het voor mij als ‘baas’ allemaal wat makkelijker 🙂
Als je elke boot kon kopen, welke zou het dan zijn?
Dat is een makkelijke vraag. Graag een Riva RivaRame Super alstublieft 🙂
Gezien de kostprijs van zo’n ding zal het waarschijnlijk nooit realiteit worden.
Maar ik ben gelukkig met wat ik heb. Ik heb natuurlijk ook het grote voordeel dat ik op boten van klanten kan varen die bijscholing willen. Dat geeft me de kans om met zowat alles te varen wat er rond vaart. Ik voel me daardoor best geprivilegieerd.
Wat wil je zeker nog bereiken in je leven?
Ik zou het niet meteen weten. Ik ben gelukkig met mijn ongelooflijk team bij Vaarschool.be, met mijn familie en met de materiële zaken die ik heb.
Ik ben blij met het feit dat mijn dochter Laura letterlijk mee de boot instapt bij de school en zo hopelijk voor de komende jaren de consistentie mee gaat verzekeren van dit verhaal.
Ik heb al heel wat grijs haar, dus ik besef ondertussen dat je altijd meer kan willen en dat altijd alles groter kan. Een grotere boot, een snellere en meer exclusieve auto bijvoorbeeld. Maar uiteindelijk is dat niet wat telt. Want dat alles maakt je niet persé gelukkiger. Het enige wat telt zijn de mensen en de dingen die je naar een hoger niveau tillen. Daar wil ik in investeren.
Daarbuiten heb ik geleerd (met schade en schande) om me te ontdoen van alles en iedereen wat daar niet in past. Soms doet dat pijn, maar altijd word je er beter van.
Wat denk je, na al dat gefilosofeer, kunnen we dan nu gaan varen?